Weer een update

We zijn alweer bijna op de helft van een bijzondere tijd. Wat lijkt het al weer lang geleden dat de beslissing viel. Een oproepje op Facebook, een enthousiaste Rianne, gesprekken met werk en dan de beslissing om te gaan als gezin naar de andere kant van de wereld. En wat is het inmiddels vertrouwd allemaal. We ontmoeten nog volop nieuwe mensen, genieten van de omgeving, de tijd die we nu hebben met zijn drieën en de groene omgeving, dankzij de regentijd.
Het werk is heerlijk, maar soms zo lastig. Ik geniet van de aanblik van de patiënten in de ruimte die allemaal zitten te wachten op hun controles, kleurrijke kleding, beschilderde gezichten, kinderen die meegesjouwd worden en het geroezemoes van alle mensen bij elkaar. Het is een soort bijenkorf met heel veel bedrijvigheid. Maar soms komt ook ineens de waarheid weer zo hard binnen. Vandaag nog… een patiënt met klachten van een zwelling in de buik, met de beperkte middelen die we hebben - slechts de echo kan me helpen – was alleen maar duidelijk dat de zwelling er niet goed uit zag… Maar een oplossing hebben we niet. We zijn een kleine kliniek die goed is in het begeleiden van zwangeren, bevallingen en medicatie en vaccinaties kan geven aan moeders en kinderen. Maar grote gynaecologische problemen kunnen we niet oplossen. Ook niet voor de jonge vrouw die een zwelling heeft die ook vrijwel zeker kanker is en een grote operatie nodig heeft. Wat een ellende om dan je vermoedens uit te moeten spreken, maar niets te kunnen doen. Doordat deze voormalige vluchtelingen uit Myanmar geen Thais ID hebben krijg je geen behandeling in een van de lokale ziekenhuizen, tenzij je zelf betaalt. En dat is nou juist het probleem.
En naast een aantal van dit soort grote tegenvallers, is het ook bijzonder hoeveel andere bizarre dingen je ziet. Vreselijk droevig en boos word je van de vrouw die ongewenst zwanger is geworden en een abortus liet doen door een kwakzalver in het lokale dorp door een stok in de baarmoeder te plaatsen en daarna vreselijk ziek met hoge koorts binnenkomt. Verbaasd ben je over de zwangere vrouw die een enorme zwelling in haar buik heeft waar je eerst geen idee van hebt wat het is, tot het draait en ze acuut verwezen wordt voor operatie en het een énorm vergrote eierstok blijkt te zijn (dermoid). Dat had ik niet kunnen bedenken. En wat was ze blij op haar eerste controle na de operatie toen het goed ging met haar zwangerschap. En zo zijn er iedere dag van de week wel bijzondere, gekke, eigenaardige, vervelende en juist heel mooie momenten. Die behoorlijk wat creativiteit vereisen. En ik heb de indruk dat ik hier al wel heel wat bijzondere medische dingen heb gezien in relatief korte tijd.
En verder wordt er nog hard gewerkt aan de richtlijn update, wat een klus. Toch nog behoorlijk lastig om alle westerse ideeën kritisch te beoordelen en te bedenken of ze wenselijk/toepasbaar zijn in de setting waarin we werken. Steeds moet je de afweging maken of het agressieve en intensieve beleid dat vaak in NL toegepast wordt ook hier wel kan worden toegepast. Levert het info op? Wat doen je met die info? Leidt het tot een ander beleid? Wat is de invloed op de zwangerschap, de moeder, het kind? Hoe groot zijn de risico’s? Kunnen we wel goede bewaking waarborgen? Leidt wat we doen niet tot heel veel meer sectio’s (met de nodige kosten, gevolgen voor moeder/kind en de langetermijn gevolgen van een litteken hebben in je baarmoeder)…. Kortom, veel stof tot nadenken en discussies met collega’s uit het veld hier. Want het is wel even wat anders zonder CTG, bewaking en het dichtstbijzijnde ziekenhuis op meer dan een uur rijden met de pick-up truck….
Gelukkig is er ook wel tijd voor ontspanning. We spreken regelmatig af met collega’s en andere leuke mensen die we hier ontmoeten. En met de (geleende) auto erop uitgaan levert leuke dagtripjes op. Op zaterdag ochtend nog even naar de kliniek om een sterilisatie te doen, daarna onderweg lunchen, een bezoek aan de waterval… Ik heb er graag een extra ritje naar de kliniek voor over om te opereren. Zonder een echte OK en slechts een snufje medicijn om patiënte suf te laten worden en wat lokale pijnstilling, valt er niet meer te doen dan sterilisaties. Het is echt even afkicken om zo’n tijd niet echt te opereren, dus alle kleine verrichtingen zijn al mooi meegenomen. En met families met 4-5-6 kinderen zijn ook de mensen blij met goede anticonceptie. Het levert leuke taferelen op als je patiënte tijdens de ingreep half suf iets zegt in het Birmees, de collega’s beginnen te lachen en mij vervolgens zeggen dat ze zojuist zei dat ze enorme honger had en graag wat wilde eten…. Nou mevrouw, dat bord met rijst moet even wachten tot ná de ingreep. ;-)
De regentijd is nog niet over, we worden af en toe nog wel verrast door een flinke hoosbui, maar daarna is het gelijk weer zonnig en warm. Dave gaat er regelmatig op uit om hier de omgeving te verkennen en sleept vervolgens mij (en eventuele collega’s) in het weekend weer mee naar de mooie plekjes. Ook voor Dave vliegt de tijd voorbij, binnenkort krijgen we nog wat bezoek, en daarna kijken we al weer vooruit naar onze eigen afsluitende rondreis door Thailand.
Vanuit de kerk wordt er dit weekend ook voor ons gebeden. Mocht je dit ook willen doen, dan vragen we je in het bijzonder om te bidden voor de mensen die hier door politieke misstanden (in zowel Thailand als Myanmar) geen recht hebben ook onder meer goede gezondheidszorg.

Over een paar weken weer een nieuwe update! Leuk om ook wat uit NL te horen….

Groet, Dave, Rianne en Sanne