update

Als je ergens eenmaal wat langer verblijft, raak je gewend. Heel fijn natuurlijk. Je kent de weg om te weten waar je boodschapjes haalt, je was brengt, luncht en gewoon even lekker wat rondslentert. Je stapt op je fiets naar het werk, rijdt de route door de groene heuvels naar de kliniek, kent inmiddels de (meeste) mensen bij naam daar en hebt een bepaalde routine gevonden in de werkzaamheden. De dagen vliegen voorbij en voor je het weet ben je hier alweer zes weken…. Hoogste tijd dus om weer even een update te doen.

Zoals eerder al gezegd bestaat mijn werk in de kliniek vooral uit supervisie en training. Ze werken met verschillende niveaus, startend als assistent kun je doorgroeien tot junior verloskundige en eventueel daarna tot senior verloskundige. Dat laatste kun je alleen zijn als je verschillende examens hebt gehaald en ook aangetoond hebt de leiding te kunnen nemen in spoedeisende situaties. Zowel je Engels, als ook de theoretische en praktische vaardigheden moeten op niveau zijn. We hebben een tekort aan senior verloskundigen (deels door vertrek na hun training) en zullen de komende maanden in sneltreinvaart een aantal juniors moeten gaan opleiden. Hopelijk leren ze snel genoeg om op alle fronten het gewenste niveau te halen. Verder zal ik de komende weken samen met een aantal collega’s de richtlijnen gaan updaten. Het huidige handboek – dat overigens al heel volledig is – stamt uit 2010 en kan dus wel een revisie gebruiken.

Werktechnisch zijn me veel dingen natuurlijk wel opgevallen, de verschillen kunnen soms zo groot vergeleken met de Nederlandse situatie... Heel uiteenlopende dingen zijn te noemen, denk aan de patiënte die nu voor de derde keer een miskraam heeft… In Nederland zou je een hele batterij aan onderzoeken aan kunnen bieden, hier zeg je: “Blijf het vooral proberen, hopelijk gaat het een keer goed…”. En de vele vrouwen van relatief (heel) jonge leeftijd, 16, 17 jaar is hier zeker niet gek. En wat mis ik een (koel)kast vol met medicijnen. Natuurlijk is de gezondheidszorg in Nederland duur, maar dan heb je in ieder geval wel de behandeling voorhanden. Hier moet je maar hopen dat het er is en anders op tijd geleverd kan worden. Zo is hier niet standaard anti-D beschikbaar voor een rhesus-negatieve vrouw. En veel andere ‘standaard’ medicatie hebben we hier ook niet. Maar een van de meest bizarre dingen vond ik nog wel om te zien dat alle vrouwen – vaak wel gesteund door een partner, kennis of familielid die op de gang zit te wachten – niet ’blij’ zijn na hun bevalling. Of in ieder geval geen emotie tonen zo kort na de geboorte van hun kind. Waar dit in Nederland juist heel uitbundig beleefd wordt en de geboorte alle pijn doet vergeten en vanaf dan alle aandacht gefocust is op het kind, is dat hier (bijna) niet. Zou het de angst zijn om een kind te verliezen? Of de zorgen over hoe dit kind te voeden en op te laten groeien in een situatie waar je niet erkend wordt in het land en dus geen rechten hebt? Ik kan het ze niet vragen…

Dat is namelijk veel te lastig. Een deel van de patiënten spreekt Birmees, het grootste deel spreekt Karen en een heel klein deel spreekt Thai. En in het Engels communiceren met de patiënte lukt al helemaal niet. In mijn rol van supervisor mis ik het enorm om niet zelf makkelijk met de vrouw te kunnen praten, haar klachten uit te vragen, het lichamelijk onderzoek te doen, echo’s te maken en het beleid/de behandeling te bespreken. Maar ook met collega’s een praatje maken is een stuk lastiger als maar een deel van de staf redelijk Engels spreekt en dan ook nog vooral gewend is om alleen in medisch jargon te praten… Dat kletsen met patiënten en collega’s moet ik dan in NL maar weer inhalen ;-)!

Sanne geniet nog volop van de aandacht. Zelfs de passerende politie-agent draait om op zijn motorscooter en vraagt of hij met haar op de foto mag… Dave heeft wel gekeken naar opties voor vrijwilligerswerk hier, maar voor de relatief korte periode dat we hier zijn valt dat toch een beetje tegen. Je wilt graag iets doen, maar gewoon zomaar ergens binnenstappen en voor een korte tijd meedraaien is dan toch niet echt bijdragend. Bovendien is het heerlijk om zoveel leuke momenten met Sanne te delen en is er ook genoeg te doen om je niet te vervelen!