afsluitende rondreis

Het nieuwe reizen.. alles is anders. Tot een paar jaar geleden moest je het doen met de informatie uit de Lonely Planet (of rough guide of andere van dien aard), tegenwoordig spendeer je een groot deel van je tijd op het internet om uit te zoeken hoe je van punt A naar punt B komt, welke hotels er nog beschikbaar zijn, waar je lekker kunt eten en wat er zoal te zien is. Maar het is niet alleen die moderne tijd die het reizen anders maakt. Ook het reizen met een kleine meid van ruim anderhalf jaar maakt het heel wat anders. Want ineens moeten de activiteiten om haar slaapje(s) heen gepland worden en moeten we steeds weer de rem erop zetten, want anders willen we veel te veel ondernemen. En restaurantjes moeten zeker rijst serveren, anders is Sanne niet happy. Jaja, een half jaar Thailand en ze is verslaafd aan witte rijst, yoghurtbekertjes van de seven/eleven supermarkt en brood met nutella… Al drinkt ze een glas koude melk ook nog zo op.

Inmiddels zijn we alweer halverwege onze rondreis, wat is de tijd omgevlogen en wat lijkt het afscheid van Maw Ker Thai clinic al weer lang geleden. Al kunnen we dat niet vergeten. Het afscheid was emotioneel, er werden wat bedankwoorden uitgesproken, we werden gehuld in mooie Karen kleren (en ook Sanne kon natuurlijk niet achterblijven) en er werd gegeten. Mooi om te horen dat mijn korte tijd daar zoveel met ze gedaan heeft. Mijn aanwezigheid, maar vooral de manier van supervisie en de training gaf ze meer zelfvertrouwen. Ook voor Dave was het mooi om te zien waar ik me die maanden voor heb ingezet en waar hij al die moeite voor heeft gedaan. Het blijft een grote stap om je baan op te zeggen en het grote avontuur aan te gaan, omdat je vrouw zo nodig weer op pad moest ;-).

Maar zoals gezegd lijkt dat al weer een tijd geleden, inmiddels hebben we het noorden van Thailand alweer achter ons gelaten. Met de auto de Mae Sot-Mae Sariang-Mae Hong Song loop. Een lange weg door de bergen aan de grens met Myanmar, met heeeeeeeeeel veeeeeel bochten. Kortom, Dave kon lekker zijn gang gaan. En Sanne en ik genoten ondertussen van de prachtige natuur in de bergen. In Chiang Mae hebben we Loi Krathong gevierd. Voor wat achtergrond informatie check wikipedia https://nl.wikipedia.org/wiki/Loi_Krathong. Nu zijn we in Kanchanaburi, wat ten westen ligt van Bangkok. Dit was in de tweede wereldoorlog een belangrijke plek voor de Japanners die via deze route toegang tot het toenmalige Birma konden krijgen. Ze moesten hiervoor wel een treinrails aan leggen. Een letterlijk helse onderneming waar veel mensen (krijgsgevangenen) bij gesneuveld zijn. Ook hier zijn we er terwijl er allerlei herdenkingen en festiviteiten georganiseerd worden rondom de ‘bridge over the river Kwai’. Bekend van de film…. (voor wie ‘m kennen?!).

De laatste weekjes zijn aangebroken en nu zijn we dus nog even bezig – op internet – om de rest van de route uit te stippelen. Het zal in ieder geval in schril contrast staan met de temperatuur en het weer in NL, hier is het hoogseizoen en met de droge tijd, de warme temperatuur (zo’n dertig graden minstens elke dag) en de witte stranden en blauwe zee in het verschiet… moeten we nog even niet denken aan de lange terugvlucht en de koude donkere dagen in NL. Dave zei al: “De volgende keer blijven we ook overwinteren, hoor….!”

Voorlopig eerst maar weer eens terug naar NL en hoewel het voor Dave nog onzeker is wat er dan precies op zijn pad gaat komen, zal Sanne in ieder geval weer terug gaan naar de kinderdagopvang (lekker nog even in contact komen met alle verkoudheidsvirussen van de Nederlandse winter) en ik weer aan het werk gaan, ditmaal in het SFG. Tegenwoordig ook wel het Franciscus Gasthuis en Vlietland… Weer een periode met volop uitdagingen dus…

Tot binnenkort,

Ook namens Dave en Sanne,

Rianne