Alweer ver over de helft!

Voor ons gevoel dan….

De ene dag is het een ‘gewone dag’… de andere besef je weer hoe bizar het hier is en wat een groot avontuur. Vandaag zagen we 105 zwangeren op de poli. Een gebouwtje waar de ingang vol staat met slippers. Een vloer waar je nauwelijks nog een voet kunt zetten tussen de zwangeren door, een team van mensen dat als een geoliede machine al die mensen ziet… Noteren van hun naam, temperatuur, wegen, bloed afnemen voor hematocriet en malariasmear, echo’s indien nodig, een algemeen onderzoek met bloeddruk, ‘belly check’, counseling over ‘dangersigns’, een gesprek om te vragen om deel te nemen aan een studie, uitdelen van bednetten tegen malaria, distributie van medicatie (foliumzuur, vitamine B12, ijzer) standaard en op indicatie, en dan de dokter die kijkt of het allemaal op rolletjes loopt… en valt me iets op, dan doen we nog eens wat extra… Want die bloeddruk is net te hoog, die mevrouw heeft een extra echo nodig, die mevrouw moeten we nodig spreken over ‘family planning’ (want op je 42e zwanger van je zevende kind is ook wel een groot risico), en die mevrouw heeft een hartruisje waar nog eens naar geluisterd moet worden. En in al die drukte zitten die mensen allemaal in de zelfde ruimte en is het een kakofonie van stemmen, iedereen roept wel iemand (en wat lijken die namen op elkaar, voor mij zijn het slechts klanken). En voor wie niet geroepen wordt... die wacht en kijkt met een schuin oog naar de televisie of ligt even wat te slapen. Jaja, een zwangerschapscontrole op de polikliniek is hier bijna een dagtaak. Mensen komen van ver, met zijn allen in een pick-up met wat bankjes, en blijven allemaal. Tot de laatste vrouw gezien is en de dokter heeft goedgekeurd dat ze weer gaan.

Tot zover het stukje dat me goed af gaat… maar soms is het zo lastig. Nu is er bijvoorbeeld een vrouw die net zes weken zwanger is en met de moed in haar schoenen vorige week voor het eerst kwam. Ze zou nooit meer zwanger mogen worden, was haar na de vorige bevalling gezegd. Maar toch wilde ze nog graag een kindje. Maar dat betekent wel dat we nu tegen de moeilijkheden aanlopen. Want hoe ga ik iemand behandelen die insuline nodig heeft voor haar diabetes, omdat ze met tabletten onvoldoende ingesteld is, als we zelf geen insuline hebben, de patiënte geen koelkast heeft om haar medicatie te bewaren. En als ik haar verwijs naar het Thaise ziekenhuis wordt ze waarschijnlijk opgenomen om ingesteld te worden op medicatie die SMRU. Een hele dure onderneming waar geen geld voor is. Dus nu proberen we wat te improviseren en hopen we wat insuline van het ziekenhuis te kunnen regelen, om misschien medicatie te geven zonder de dure diabetespen, haar 1x per dag naar de kliniek te laten komen voor haar injectie (een uur heen en weer voor haar) en de tweede misschien maar in een koelboxje meegeven… Ik weet nog niet hoe het gaat lopen, maar wat is het dan toch makkelijk om je patiënte ‘gewoon ‘ te verwijzen naar de diabetesverpleegkundige…

Verder gaan de vrije uurtjes zitten in het reviseren van de guideline. Een monster project, maar ook wel weer heel leuk. Je bent heel praktisch bezig om je vakkennis uit NL toe te passen hier in deze setting. In NL gaat heel wat tijd zitten in het counselen van patiënten. Wat te doen bij een stuitligging? Wel versie, geen versie, wel vaginaal baren, niet vaginaal baren… Wat te doen als je een keizersnede hebt gehad in een voorgaande zwangerschap? Gelijk weer een sectio of toch nog vaginaal proberen? En luisteren naar de wens van de vrouw, risico’s bespreken, alles goed documenteren en dit nog eens herhalen… Hier gaat het toch echt even wat anders! Een stuit bij 36 weken? Dan doen we morgen die versiepoging en daarna zien we wel weer. Die keizersnede in het verleden? Zie maar eens goede informatie naar boven te krijgen om een risico-inschatting en een plan voor de bevalling te maken. Kortom, een hele uitdaging om hier wat zinnigs over te zeggen en dat ook nog in begrijpelijk Engels voor de verloskundigen hier… Maar gelukkig zijn we ook al blij met kleine dingen. Een les over het verwijderen van een placentarest met een tangetje of curette uit de baarmoeder kan ook prima aan de hand van een plastic fles met wat wattenbollen. Fantastisch om te zien hoe we met elkaar scenariotraining doen in de verloskamers en we met kleine voorbeelden die studenten zoveel praktijkervaring mee kunnen geven.

Maar er is meer dan werk alleen. En hoeveel vrije tijd beperkt is tot de avonden en de weekenden, benutten we die wel volop. Een weekend naar Sukhothai, waar een oud tempelcomplex is en waar we op de fiets de omgeving hebben verkend. Een weekend naar Umphang in de bergen waar we gingen raften (bootje varen, niets heftigs, zelfs Sanne kon mee met een zwemvestje om) en hoopten om een van de grootste watervallen te zien. Helaas lukte dat niet, doordat de wegen nog onbegaanbaar zijn aan het einde van de regentijd en het minstens een dag hiken was… Dus wie weet nog een andere keer… Sanne wordt nog steeds door iedereen bekeken, vastgegrepen, geknepen en geaaid. Met vlagen geniet ze van al die aandacht, maar ze is wel kieskeurig in wie ze mag en van wie ze niets moet hebben. Verder begint ze lekker te brabbelen. ‘Appel’ is ‘A-ul’, maar verder zijn het vooral kreten als ‘Ja!’ (op alles, maar alleen in de juiste intonatie), ‘Dieeee!’, ‘Daaaaaaaaa!’, ‘Uit’, ‘Wauw!’ Kortom, hele conversaties, die zowel in het Engels als het Nederlands behoorlijk onnavolgbaar zijn. Nu nog maar even oefenen op ‘opa’ en ‘oma’ en ‘tante Bernadet’, want die komen volgende week op bezoek!

Dat de tijd voorbij vliegt , is natuurlijk een goed teken. We hebben het naar ons zin. Maar tegelijkertijd betekent het ook dat mijn werk in de kliniek half november stopt, we nog wat gaan reizen en we zo weer terug zijn in Nederland en ergens onderuit de kast wat dikke truien en een winterjas tevoorschijn moeten gaan halen. En dan wordt het spannend. Voor mij zal het werk weer zorgen voor een dagelijkse routine in NL. Maar Dave is nu vooral heel erg bezig met wat te doen als hij terugkomt. Dus mocht iemand briljante ideeën hebben, laat het dan gerust aan hem weten.