Bezoek...

Hoera, de winter is begonnen! Oftewel een stralende zon en een strakblauwe lucht. Hopelijk is nu ECHT het regenseizoen afgelopen. De afgelopen weken is er nog behoorlijk wat regen gevallen en was het slechter dan in NL. Tot mijn enkels door de plassen, chagrijnig gebukt onder een paraplu en modder op je kleding. Niet echt wat je zou verwachten in een stad in Afrika. Nu is het gelukkig veel beter en dat merk je ook gelijk aan de temperatuur. Het is nu zeker weer zo’n graad of 35 en het is lekke zweetweer. Voor mijn ouders die op bezoek zijn een flinke overgang en best even wennen!

Afgelopen weken zijn weer druk geweest met het onderzoek. Het wegen en meten gaat nog steeds door en ook onze verslagen beginnen nu een beetje vaste vorm aan te nemen. Er moet nog veel gebeuren en uiteraard zal het nog wel een tijdje duren voor Dr. Makani tevreden zal zijn, maar het einde komt in zicht. De tijd vliegt voorbij, nog een paar weken te gaan… En dan gaat mijn reis door Tanzania beginnen. En terwijl ik nog even moet wachten, zijn mijn ouders al vertrokken op safari. Vorige week aangekomen en in twee dagen heb ik ze het ziekenhuis en een klein deel van Dar es Salaam kunnen laten zien.

Ik kon het weer niet nalaten om te laat te komen toen ik ze op ging pikken bij het vliegveld. Mmm, is dat nu een Betuws kwartiertje… of ben ik gewend geraakt aan de leefstijl in Tanzania? Pap en mam heb ik afgezet bij hotel, ik kan het ze niet aandoen om bij mij te komen ‘logeren’ in het karige hostel waar wij het mee moeten doen. Helemaal gaar van een lange reis, bepakt met koffers en bovendien benieuwd naar hoe alles er bij daglicht uit zal zien, kon hun avontuur beginnen.

Hoewel ik graag de hele dat met pap en mam rond gelopen had, moesten Esther en ik helaas eerst nog wel even aan onze verplichtingen voldoen. Het wegen en meten van de sikkelcel patiënten gaat immers nog steeds gewoon door. Daarna hebben we een rondje gelopen over het ziekenhuisterrein en een kijkje genomen in de polikliniekgebouwen waar Esther en ik op donderdag en vrijdag de metingen doen. Eigenlijk is er helemaal niet zoveel te zien. Gewoon een kamertje als zovele en wat we doen is ook niet echt spannend. Wel is het heel leuk om weer met frisse blik te kijken naar al die verschillende mensen. Vrouwen die hartstikke zwaar werk moeten doen in de bouw (terwijl de mannen liggen te tukken), een ambulance die niet naar binnen kan rijden omdat er een taxi in de weg staat en de ziekenzaal waar doodzieke patiënten dicht op elkaar gepakt liggen zonder enige vorm van privacy. We aten uiteraard lokaal… Rijst als lunch is typisch Afrikaans en mama had de eer om ook nog eens de ‘delicatesse’ van Tanzania, pilau, te proberen. Dat is een echt feestmaal voor Tanzianen, ik vind er persoonlijk niet heel veel aan, maar ja, ik ben ook wel veel te veel verwend!

Daarna zijn pap en mam nog een fotoshoot gaan houden, de lijkkisten die te koop zijn op het Muhimbili terrein moesten uiteraard op de foto en ook wat andere stalletjes die voor ons als heel vanzelfsprekend erbij horen. Dat is nou eenmaal het straatbeeld van Tanzania en daar kijken wij niet meer van op. Wij moesten nog even aan het werk en hebben ons gezicht laten zien op de bespreking ’s middags, het moment om die Tanzanianen zo’n heerlijke stroopwafel uit Nederland te laten proberen. Esther en ik keken nieuwsgierig naar de reacties. Die waren wat verdeeld: de een had ‘m binnen 2 happen op, de ander zat er met muizenhapjes van te eten… Erg grappig. Volgende week laat ik ze drop proberen… ;-)

Uiteraard kwamen mijn ouders niet alleen om stroopwafels en drop te brengen, dus we hebben ook lekker de toerist uitgehangen. We zijn met de dalla dalla (openbaar vervoer) naar de Tinga tinga markt (toeristische plek met schilderijen en houtsnijwerk) gegaan. Een hele belevenis om in zo’n vol busje te klimmen. Het was niet bepaald de beginhalte, dus er zaten al aardig wat mensen in, waardoor mama alleen nog op haar hurken kon zitten en papa en ik moesten staan. Een heel gehobbel en een bijzondere ervaring voor iedereen; een bus vol Tanzanianen en drie witte koppen. Dat is een hele attractie. Zeker vanwege het feit dat de dalla dalla hier nog lang niet vol is op het moment dat wij het krap beginnen te vinden. Dan proppen ze er met gemak nog tien mensen bij! Tinga tinga is een bepaalde schilderkunst in Tanzania en ik ben al vaker op deze markt geweest. Ik weet inmiddels al precies in welke winkels ze bepaalde schilderijen hebben. Na wat rond gelopen te hebben dacht ik dat ze het wel gezien hadden, maar dat had ik mis. Ze wilden nog wel een schilderij kopen als aandenken en uiteraard moest daar uitgebreid de tijd voor worden genomen. Na wat kijken, zoeken en bedenken wat ze nou zochten, hadden we wel een schilderij op het oog. Vervolgens kwam er een klein buitje aan en werden alle schilderijen even in de kraampjes gezet, waardoor we vervolgens moesten zoeken naar dat ene schilderij dat ze net nog gezien hadden. Zelfs het afdingen kregen ze al wel een beetje onder de knie, al denk ik wel dat de prijs veel hoger zou zijn geweest als ik me er niet mee bemoeid had. Ik weet hoe duur die schilderijen zouden moeten zijn (uit ervaring ;-)) en weet dus ook dat hun beginprijs veel te hoog is. Ik mag dan al wel wat meer gekocht hebben (en misschien ook wel teveel), maar dat heeft wel als voordeel dat ik nu exact weet hoe duur iets zou moeten zijn.

’s Avonds zijn Esther en ik samen met pap en mam naar Sweet Eazy gegaan, mijn favoriete restaurant. Een sfeervolle locatie en geweldig lekker eten. Uiteraard hadden we de hele dag door al veel gekletst (zit in de familie ;-)), maar ook nu weer hebben we over van alles en nog wat gesproken. Dan besef je ineens weer hoeveel er langs je heen gaat als je zover weg zit... Met een live muziekje op de achtergrond verse vis eten uit een kokosnoot is nu niet bepaald wat ik verwacht had toen ik vertrok voor onderzoek naar Afrika. Het is voor pap en mam nu vakantie, maar voor mij voelt het al drie maanden zo! Zeker met het vooruitzicht dat ik komend weekend alweer naar Zanzibar ga. Ik ga vaker naar dat eiland dan ik in mijn hele leven op de Waddeneilanden ben geweest!