Een leuke onderbreking!

Een eerste verslag met alle bijlagen, maar liefst 7 MB in totaal, is vorige week verstuurd naar Dr. Makani en onze begeleider in Nederland. We moesten gelijk weer door met de volgende… nog twee te gaan! We hadden data nodig uit de database van Dr. Makani met informatie van de sikkelcelpatienten. Wij willen weten hoe vaak ze op de polikliniek gekomen zijn en opgenomen zijn geweest in het Muhimbili National Hospital. Ook zullen we lengte, gewicht en hemoglobine level gebruiken. Deze informatie zullen we proberen te relateren aan het niveau van kennis over sikkelcelziekte bij de patienten. Die database konden we afgelopen week vrij gebruiken, aangezien Dr. Makani een tijdje weg was. Maar helaas, het is inherent aan onderzoek doen (in Tanzania??) dat we ook dit keer weer met tegenslagen te maken hadden. Geen stroom! Daardoor konden we niet heel veel doen. Helaas, dan maar iets eerder naar huis. De rest van de week zijn we wel weer druk bezig geweest. Het tweede verslag begint ook vorm aan te nemen en volgende week moeten we een onderzoek presenteren aan de artsen van de Kindergeneeskunde afdeling. Spannend!

In alle vroegte ging ik er afgelopen weekend op uit om de boot te halen naar Zanzibar. Met mijn rugzakje op en best wel weer toe aan een weekendje relaxen, vertrok ik met veel enthousiasme naar de boot. Ik was erg benieuwd naar alle safari-verhalen van pap en mam. Na ze te hebben opgepikt van het vliegveld, zijn we doorgegaan naar de oostkust van Zanzibar. Het was bewolkt en koud, althans kouder dan gewenst en ook kouder dan in Nederland waar een hittegolf voor het zomerse gevoel zorgt. Bovendien stormde het langs de kust. Na wat accomodaties te hebben bekeken, zijn we doorgereden naar Robinson’s place. Een verblijf dat aangeraden werd door de Lonely Planet om zijn sfeervolle huisjes en boomhutten en het voortreffelijke eten dat door de eigenaar gekookt wordt. Het dorpje werd beschreven als rustig, veel minder toeristisch dan het noorden van Zanzibar en schitterende, uitgestrekte stranden met palmbomen. Op zich hadden ze gelijk… het was helemaal niet toeristisch, extreem rustig en er waren zoals gezegd een hoop palmbomen. Toch was het even een kater. Doordat het koud was, de zee een kilometer verder pas begon (vanwege het tij, in de middag is het namelijk eb) en de straffe wind het nog minder aangenaam maakte, was ik teleurgesteld. Voor die ene dag dat pap en mam tijd hebben om het strand te bezoeken, hoop je van harte dat het ook voldoet aan de (hooggespannen) verwachtingen. Gelukkig was het diner erg lekker en konden we op, terwijl we op de grond zaten, genieten van een octopus. Het had allemaal wel wat, er was geen electriciteit, dus we de enige verlichting die we hadden kwam van de gaslamp. Verder hoorde je het ruisen van de zee verderop, doordat het water tegen het rif botste. De nacht was wat vermoeiend, we hebben alle drie wakker gelegen van het geluid van de zee. Duidelijk iets dat we niet gewend zijn en het voelt zo’n eerste nacht ook niet heel vertrouwd. Verder zijn we wakker gehouden door apen die om ons huisje heen aan het springen waren. Gelukkig konden ze bij ons niet binnenkomen, er waren namelijk ook wat boomhutten waarin mensen in hun slaap gestoord werden door slingerende apen rond het muskietennet.

Doordat we alledrie al vroeg wakker lagen, was het een kleine moeite om uit bed te komen voor de zonsopgang. Dat blijft iedere keer weer indrukwekkend. Na de dag relaxed op het strand te hebben doorgebracht zijn we teruggegaan naar Stonetown.
Na een uurtje slingeren over Zanzibar, genietend van al het groen, de mensen, en al wat we konden zien (ossekarren, politiecontroles die niets voorstellen, Vespa’s die levensgevaarlijk rijden, etc) kwamen we aan bij het hotelletje in Stonetown. Het was iets minder bijzonder dan wat pap en mam tot dan toe gewend waren (maar wat wil je ook als je luxe op safari gaat…), maar het was wel prima. ‘t Hotel ligt midden in het centrum, dus nadat we de tassen gedropt hadden en een heerlijke douche konden nemen (jaja, eindelijk weer eens een warme douche… wat heb ik dat gemist!!) zijn we een rondje gaan lopen. Eerst hebben we even zitten genieten van de zonsondergang daarna zijn we in the Forodhani Gardens gaan eten. De plek in Stonetown om vers te eten, de vis ligt al voor je uitgestald. Hoewel er veel mensen vreselijk irritant bezig waren en je steeds probeerden naar hun specifieke standje te slepen, was het wel de moeite waard. Het heeft tenslotte wel iets om in een parkje te genieten van garnalen, tonijn, red snapper, mishkaki en chapatti. Toch was ook dit wel weer heel dubbel, aangezien je toch niet heel erg op je gemak zit als de katten het eten van je bord proberen te eten en kinderen bij je komen bedelen om een hapje eten.

Er was nog even tijd om wat te slenteren en monumenten te bezichtigenen en de laatste inkopen te doen op Zanzibar. Een kort rondje langs alle belangrijke monumenten, zoals de Old Dispensary, the big Tree, the Museum, the House of Wonders, het fort en de Forodhani Gardens bij daglicht was zo gedaan. Stonetown is niet groot en met een beetje geluk heb je de meeste steegjes binnen een dag wel gezien. Al kan ik met mijn richtingsgevoel dagen blijven wandelen, want ik kom steeds ergens anders uit dan ik zou verwachten... Wij hadden maar een halve dag, dus het was eigenlijk wat kort, maar lang genoeg om een goede indruk van de stad te hebben. Het is vooral veel vergane glorie. Gebouwen die er ooit heel mooi uitgezien moeten hebben, maar er nu maar vervallen bijstaan, bepalen het gezicht van de stad. Vlak voor vertrek zag mam nog even wat sjaals en de dames in de stand hebben goede zaken gedaan. Het is heel grappig om te horen dat ze precies dezelfde smoezen gebruikt als ik steeds heb gedaan bij al die aankopen: “Ach, zo duur is het allemaal niet” en “ik kan anders best nog wat gebruiken”... en wat dacht je van “dan geef ik er gewoon een paar weg!”.

De bootreis terug was weer een hele belevenis. Van strijkijzers tot telefoons, alles was te koop op de ferry. Ik was zelf een beetje misselijk, maar het was gelukkig niet zo erg als bij een hoop andere mensen die moesten overgeven (en vervolgens hun kotszakje lieten liggen). Bij aankomst kwamen de dragers al op de boot om bijna de bagage uit je handen te nemen en ook de taxichauffeur bood zijn diensten al aan voor we voet aan wal gezet hadden. Dat is wel erg vermoeiend en het tegenovergestelde van een relaxed vakantiegevoel. Na een afscheidsetentje zat het er voor pap en mam alweer op. Dit keer was het afscheid wel wat emotioneler dan in Amsterdam. Terwijl ik toen nog vol verwachting was van het grote avontuur, begint nu het gemis van de luxe en de gezelligheid in Nederland wel te knagen. Maar goed, eerst nog even flink aan het werk voor onze verslagen en de presentatie en dan heb ik uiteraard ook lekker vakantie.