Eindelijk iets over het onderzoek…

Aan de ene kant vliegt de tijd voorbij, aan de andere kant zijn er ook dagen waar geen eind aan lijkt te komen. Dan voel ik me @$#%$&!!! En ik wil niet klagen, want ik moet mijn humeur niet laten beinvloeden door een onderzoek. Ik moet me juist richten op alle leermomenten... Oftewel: ik ga geen onderzoek meer doen in mijn verdere carriere! Of in ieder geval niet meer in Tanzania en onder begeleiding van Dr. Makani en over sikkelcelziekte... andere opties laat ik nog een beetje open... Het is ten slotte ook wel een beetje in het belang van de medische wetenschap om onderzoek te doen. (Zucht!) Al denk ik dat ik niet weggelegd ben voor een loopbaan in onderzoek, ik word helemaal tureluurs van al dat lezen, zoeken en (her)schrijven. Ik wil jullie niet vervelen met wat ik hier aan het doen ben, maar op verzoek van velen toch een ‘korte’ samenvatting...

Ik zal proberen duidelijk te maken wat we hier zoal doen, het is erg omslachtig en ik wordt er zelf ook helemaal dol van! Dus zet je schrap:

- Allereerst ons oorspronkelijke onderzoek waarbij we een screening zouden doen naar het voorkomen van sikkelcelziekte in de algemene bevolking. Dat kon niet doorgaan, doordat we geen ethische goedkeuring zouden kunnen krijgen binnen het tijdsbestek dat wij hadden. Wij hebben vervolgens een verslag geschreven waarin we beschrijven wat we van plan waren te doen, hoe we dat aan wilden pakken en ook wat de mogelijke consequenties van de resultaten zouden zijn. Onze begeleider in Nederland was tevreden. Dr. Makani helaas nog niet... de introductie moet veranderd worden (IETS WAAR WE NU AL EEN HALF JAAR MEE BEZIG ZIJN EN HET BLIJFT MAAR VERANDEREN). Dit onderzoek kan dus nog steeds niet in de kast gezet worden.

- Het tweede onderzoek, een vragenlijst die we af zouden nemen bij moeders van patienten en sikkelcelpatienten zelf over hun stamboom (aantal kinderen, hoeveel hebben er sikkelcelziekte, dragerschap, etc) en hun kennis over de ziekte, is al diverse keren aangepast vanwege logistieke redenen. Voornamelijk omdat de vragenlijst zoals Dr. Makani deze wilde te lang was en teveel tijd vergde van de artsen. Bovendien hadden we uiteraard ook nog problemen met het vinden van een tolk. Vervolgens is na een paar weken rommelen besloten om de vragenlijst drastisch in te korten en op te splitsen in twee losse delen. De stamboom van de kinderen die op donderdag komen wordt uitgevraagd en op vrijdag richten we ons op de patienten zelf en vragen we hen naar hun kennis over de ziekte en de invloed van sikkelcelziekte op hun partnerkeuze, kinderwens, etc. Wederom was onze begeleider in Nederland het eens met de voorgestelde wijziging en begreep hij de situatie. Nu blijkt echter dat Dr. Makani bij nader inzien vindt dat deze twee (toch best wel verschillende) onderwerpen beter in twee aparte onderzoeken verwerkt kunnen worden. Dat betekent dus wederom dat ons proposal voor de zoveelste keer aangepast moet worden. We hoeven gelukkig de vragenlijst niet meer aan te passen, we blijven werken met de data zoals we die de afgelopen weken hebben verzameld. Er is echter wel weer het een en ander bijgekomen, omdat Dr. Makani ons nu aanraadt om het geboortecijfer (gemiddeld aantal kinderen per vrouw) van dragers van het sikkelcelgen te vergelijken met het geboortecijfer in de algemene bevolking. Bovendien moeten we de kennis van de patienten gaan relateren aan het aantal ziekenhuisbezoeken, ernst van de klachten. Oftewel, gaat een patient met meer kennis van de ziekte eerder naar het ziekenhuis met klachten? En nog wat van dat soort vragen.... Kortom, weer een totaal andere insteek en ik ben het overzicht helemaal kwijt!

- Tot slot zouden we ons een paar dagen in de week bezig houden met het vergelijken van testuitslagen van de electroforese en de HPLC. Daar zijn we ook nog steeds wel mee bezig en ook hiervoor geldt dat we extra werk te doen krijgen. Hier werkt men namelijk wel met deze testen, maar weten ze niet goed hoe ze de resultaten moeten interpreteren. Er is zeg maar geen handleiding om af te lezen wat het resultaat betekent. Vaak is het wel duidelijk, maar er is uiteraard ook altijd een ‘grijs’ gebied. Aan ons de taak om een schema op te zetten, zodat iedereen in het vervolg op gelijke wijze handelt. Dusss..

Weet iemand nog wat ik allemaal bedoel? Zelfs ik snap het allemaal niet zo goed meer...
Kortom, genoeg over het onderzoek!

Terwijl jullie in Nederland te maken hebben met een hittegolf en we Marco van Basten zien zitten in zijn shirtje met korte mouwen in de zon, vallen hier af en toe nog wat tropische buien. Ook wij zijn naar het ‘Holland House’ gegaan om voetbal te kijken. Het lijkt wel of al die Hollanders die in het buitenland verblijven nog veel chauvistischer zijn dan wanneer ze in Nederland zouden zitten. Iedereen (zelfs de ambassadeur) was in het oranje gekleed en ik vraag me af wie al die Unox mutsen heeft laten overvliegen. Is het hier bijna dertig graden, loopt de helft met zo’n warme wollen muts op! Erg grappig. Het klinkt trouwens wat gek om met dit weer met een muts op te lopen, maar het is zeker niet ongewoon. Terwijl wij nog steeds met rokjes, driekwartbroeken en hempjes en shirtjes lopen, zie je Tanzanianen over straat lopen met wollen truien, dikke jassen en inderdaad... mutsen! Het is ongelofelijk en eigenlijk vooral ook heel erg komisch om mensen zo dik aangekleed te zien terwijl ik het behoorlijk warm heb en nog regelmatig loop te zweten. Vooral babytjes en kinderen worden verstopt onder diverse lagen kleding en dikke dekens. Het stoom komt bij mij al uit de oren als ik alleen al kijk naar die dik aangekleedde mensen.

De prijs van veel dingen is trouwens flink omhoog gegaan. We dachten dat het te maken had met de start van het hoogseizoen. Voor ons is het natuurlijk nog steeds allemaal behoorlijk goedkoop, maar een stijging van maar liefst 25% voor de prijs van een ritje met de dalla dalla is heel veel voor de Tanzanianen. De prijsverhoging was nodig, vanwege de gestegen brandstofkosten. Schaarste is dus duidelijk niet alleen een probleem in westerse landen. De prijsverhoging heeft enorme consequenties, mensen die moeten leven van 1000 Tsh per dag hebben ineens veel minder geld om eten te kopen. Er stond zelfs in de krant dat de armste mensen nu bezuinigen door nog slechts een maaltijd per dag te nuttigen in plaats van drie. Dat is wel heel extreem en voor ons helemaal niet voor te stellen.

Verder doen we hier heel uiteenlopende dingen. Van ‘vogelen’ tot uitgaan. Om zeven uur vertrekken om te vogelen... iets wat ik in NL nooit zou doen. Het klinkt ook wel erg duf, he?! En eigenlijk was het dat ook wel... Willemijn en ik vertrokken dus in alle vroegte om ons te melden bij de bird life society, of zoiets. Daarna zijn we met een groep mannelijke studenten die allemaal fervent vogelaar waren naar het zuiden van Dar es Salaam vertrokken. Het is heerlijk om een eindje buiten Dar te komen en te zien dat je in een totaal andere wereld bent. Het is groen, stil, je hoort zowaar vogels. Ook hebben we wel wat vogels gezien, maar ik ben nou niet het type om de hele ochtend door een verrekijker de Zanzibari koekoek (of weet ik wat het was) te bekijken. Ik heb dus wel wat plaatjes gezien in de boeken en ik moet zeggen, er zitten kleurrijke exemplaren tussen. Willemijn en ik hadden het echter samen ook wel gezellig en ik denk dat we wel een aantal vogels hebben afgeschrikt met ons eigen gekwetter. Al met al hebben we wel erg gelachen en was het weer een unieke belevenis. Al denk ik niet dat je mij nog eens zover krijgt om te gaan vogelen.

In het weekend gaan we vaak een dagje naar het strand. Zit je rustig, komt er ineens een kudde koeien langs! Dat klinkt wat gek, aangezien het in NL niet heel gebruikelijk is om je kudde koeien langs het strand uit te laten. In Dar gebeurt dat dus wel. Het geeft wel een heel dorps gevoel en Maurik lijkt ineens dichterbij dan je denkt.

Bedankt voor alle lieve mails en kaartjes uit NL! Ik hoop trouwens dat ik niet teveel problemen heb veroorzaakt vorige week toen ik was vergeten uit te loggen en een of andere idioot vervolgens is gaan msn-en. Mocht je gesproken hebben met een Engelstalige jongen, hoogstwaarschijnlijk een Tanzaniaan die op zoek was naar blonde contactpersonen in Nederland, sorry! Hij schijnt hele verhalen opgehangen te hebben en heeft iedereen verteld dat hij mij kende en dat ik toestemming had gegeven. Mooi niet dus!