Zanzibar maakt alles weer goed…

Soms heb je van die dagen die niet lopen zoals je zou verwachten. Deze week zat er vol mee! Het begon al lekker op maandag, om acht uur zaten we keurig te wachten op de bespreking, maar deze ging niet door. Er waren geen nieuwe patiënten en er lagen ook geen hematologie-patiënten opgenomen in de kliniek, oftewel het was niet nodig om bij elkaar te komen. Pech voor ons, aangezien wij zitten te wachten op onze feedback van Dr. Makani. We hadden uiteraard onze inzet kunnen tonen door te vragen wanneer ze er wel weer zou zijn, maar we hebben nu wel een beetje genoeg van haar. Als het haar uitkomt moeten we alles binnen een dag inleveren en vervolgens moeten wij weer een week wachten op feedback. Daar hadden we even geen zin in. De rest van de week bleek mevrouw naar Kenia te zijn, dus het was een rommelige week waarin we helaas niet veel konden doen. Het wachten is dus op de dokter....

Afgelopen week zijn we naar de DaVinci Code geweest. Met de dalla dalla naar de bios is een hele opgave als je moet staan, maar gelukkig zijn we nu bijna net zo brutaal als de meeste Tanzanianen en lukte het ons om een zitplekje te bemachtigen. In Nederland leer je op te staan voor oudere mensen en geef je bovendien mensen die de bus uitwillen de ruimte om uit te stappen, tenminste zo zou het moeten zijn. Hier is het niets van dat alles en denkt men alleen maar: “Ikke, ikke, ikke en de rest kan...”. Kortom, ook wij gooiden onze ellebogen in de strijd en konden voldaan genieten van ons bemachtigde zitplekje. En zelfs dan moet je je knieë opvouwen, want met een lengte van 1.78m is een dalla dalla uberhaupt niet comfortabel. Maar ja, we mogen niet zeuren, een buskaartje in Nederland is vele malen duurder dan de 200 Tsh die we hier moeten betalen!

Dit weekend hebben we een ‘bezoekje’ gebracht aan Zanzibar. Voor velen van u een lange reis, voor ons slechts twee uurtjes met de boot. De aankomst was heel bijzonder. Allereerst omdat het aanzicht van Zanzibar totaal anders is dan van Dar es Salaam. Gelijk valt je oog op de prachtige gebouwen die je een heel eind terug in de tijd doen wanen. Een van de uit het oog springende gebouwen was ‘the House of Wonders’, gebouwd door de Sultan in vroegere (en zeer welvarende) tijden. Maar zoals alles in Tanzania wat tegenstrijdig kan zijn, was dat ook hier het geval. Je stapt de ferry af en loopt midden tussen de zeecontainers en havenarbeiders naar het immigratiebureau van Zanzibar. Dat is iets wat je in Nederland nooit zou zien.

Uiteraard moest er ook toeristisch gedaan worden en de gids van de Spice tour bracht ons naar velden met van alles. Ik ben duidelijk een beetje van de pakjes en kant-en-klaar maaltijden (ik ben geen ster in de keuken), want ik had van een hoop kruiden nog nooit gehoord. Het is wel leuk om te zien hoe ze groeien en het uitzicht was erg mooi. Zanzibar staat naast zijn witte stranden, ook bekend om groene binnenlanden. Naast de vele kruiden en vruchten die ik heb mogen ontdekken, hebben we ook een heerlijke lunch (pilau) gehad en hebben we een badhuis gezien van een beroemde en rijke sultan en hebben we gekeken in een slavenkamer. Tot 1907 werden er slaven geëxporteerd vanaf Zanzibar. Echt schrikbarend om te horen dat tot zo kort geleden nog zulke gruwelijke praktijken plaatsvonden. In een kleine kamer die grotendeels onder de grond verstopt was werden grote aantallen slaven ‘opgeslagen’ tot zij in het holst van de nacht en verborgen voor de buitenwereld verscheept werden.

Stone town is prachtig. Iedere straat lijkt hetzelfde, maar is toch weer net anders. Bovendien ontdek je steeds weer nieuwe straatjes die je nog niet eerder waren opgevallen. Er zijn volop winkels met schilderijen, Masaai sieraden, houtsnijwerk en antiqiteiten. We hebben ons prima vermaakt! Naast al dat geshop moesten we uiteraard ook nog even wat cultureels doen en hebben Esther en ik een bezoekje gebracht aan het museum dat is gevestigd in ‘the House of Wonders’. We zijn er wel achter gekomen dat we inmiddels (onbewust) toch al behoorlijk veel weten over de Afrikaanse cultuur, aangezien we al een en ander ontdekt hadden over het koloniale tijdperk in het museum van Dar, we al precies weten wat kanga’s en kitanga’s zijn en we uit ervaring kunnen vertellen hoe het is om met een Dhow op zee te varen. Kortom, twee maanden in Dar en af en toe een weekendje uit leren ons veel meer dan je in een uurtje in een (saai) museum kunt ontdekken. We hadden het dan dus ook snel weer gezien en na een kort rondje stonden we alweer buiten.

De bootreis terug naar Dar was weer een hele belevenis en dat begon al voordat we de boot opkonden. Terwijl er nog mensen van de boot moesten komen, renden Afrikanen alweer over de loopplank om hun plekje te bemachtingen (ook niet echt handig om de aankomst en vertrek vanaf hetzelfde punt te laten verlopen, dan loopt uiteraard alles door elkaar en dus in de soep!). Vol met pakken, tassen, dozen en behangen met banananplanten wordt er af en aan gesjouwd door mannen en vrouwen. Wij waren inmiddels ook aardig bepakt met al onze aankopen, maar dat was niets vergeleken met wat anderen meenamen op de boot.

Na Zanzibar ben ik weer helemaal klaar voor de komende week...

Laat de feedback van Dr. Makani maar komen!