De tijd vliegt voorbij!

Dag allemaal,

Dit keer geen hele spannende verhalen, al waren het wel een ‘zware’ weken. We hebben van drie mensen uit het hostel afscheid genomen en uiteraard horen daar ook de nodige afscheidsetentjes bij. Nu zijn we dus weer drie keer uitgebreid uit eten geweest en dat is behoorlijk zwaar (althans, zo voel ik me nu ;-) ). Inmiddels zijn er wel weer wat nieuwe gasten gekomen in het hostel en zitten we nu met 6 (!) Nederlanders (van de 7) (bovendien allemaal meiden).

De omstandigheden in Afrika om af te studeren zijn niet geweldig. De boeken in de bieb stammen van voor 1970 en hoewel er moderne computers staan (vast gesponsord door een Europees land) is er vaak geen internet. We moeten dus regelmatig improviseren en creatief zijn met de middelen die we hebben. De vragenlijsten zijn verbeterd en deze week liep het allemaal wel lekker. We hebben een vijfdejaars student ingehuurd om tolk te spelen. Afgezien van de 25 telefoontjes die hij in drie uur tijd gewoon beantwoordde (niemand die hier zijn telefoon eens uit zet, zelfs niet in het bijzijn van patienten), hebben we hard gewerkt. Ook zijn we begonnen met het invoeren van alle gegevens en zullen we gaan kijken of er ook echt iets uit te halen valt. Het is verbazingwekkend om te ontdekken dat patienten hier helemaal geen inzicht hebben in hun eigen ziekte. Men weet niet hoe je eraan zijn komt (sikkelcelziekte is erfelijk, waarbij ze zovel een component van vader als van moeder moeten erven) en veel patienten kennen de symptomen niet eens. Bovendien is het tekenen van stambomen (zelfs met tolk) erg verwarrend. Vrouwen die kinderen hebben bij meerdere mannen maken het ingewikkeld, maar het wordt helemaal lastig als mensen hun eigen geboortedatum (of zelfs alleen hun leeftijd) al niet weten en al helemaal geen geboortejaar van hun kinderen kunnen noemen. We ontdekken veel cultuurverschillen en ik ben geschrokken van de enorme kennisachterstand die mensen hebben. Ook merken we vaak dat mensen geen belang hechten aan goede gezondheidszorg en hun (andere) kinderen niet laten testen. Zelfs niet wanneer de testen gratis zijn, ze nemen simpelweg de moeite niet.

Inmiddels zijn we intern verhuisd naar een ‘betere’ kamer. Verhuizen is zwaar, zelfs als je alleen maar naar een ander gebouw gaat. Wat heb ik een hoop spullen meegebracht! Wist niet dat ik zoveel gepropt had in die tas van (ruim) 20 kg… Maar het is wel de moeite waard, aangezien deze kamer in het bijgebouw veel koeler is en we dus niet meer voor zes uur wakker worden van de hitte. En hoewel de kamers niet groot zijn, klagen we niet. Er zijn geen kakkerlakken en andere enge beesten. De enige beesten die mij terroriseren zijn de muggen.

Het lijkt erop dat de zon (tijdelijk) verhuisd is naar Nederland. Het is hier al een hele week grijs en grauw en mijn humeur begint tekenen te vertonen van een najaarsdepressie. De koude douche staat me tegen en de plassen op de straten maken de weg naar de universiteit onbegaanbaar. Een paraplu helpt niet meer wanneer je tot je enkels door de plassen moet lopen. En ik maar zeggen dat het regenseizoen wel mee zou vallen... Alle plannen voor weekendjes Zanzibar en het strand laten we dus nog even liggen. Eerst moet het maar beter weer worden...